Nee, niet mijn opa, maar mijn vader: Pap. Altijd U, nooit JE.
Voor de kleinkinderen is hij Opa Mohren, Opa Eduard.
Ik was de jongste van 4 kinderen. Eerst mijn broer, de serieuze, dan mijn oudste zus, de slimme, dan mijn andere zus, het werkezeltje en dan ik, de uitspoker van alle kattekwaad.
Pap was altijd in de weer. Hij kon alles. Gouden handjes die alles repareerden of nieuw maakten. Mam woekerde met het beperkte budget en Pap zorgde ervoor dat niks hoefde te worden aangeschaft dat hij zelf kon maken. De noodzakelijke dingen, maar vooral ook de spontane explosies in zijn creatieve brein. De schommel aan het berghok bijvoorbeeld. De waterleiding in de tuin (de vogeltjes kwamen niks te kort). Zijn -voor mij- indrukwekkendste creatie: de schrikdraad rond de voliere, gemaakt met een heftige bobine uit een auto en een schakelaartje achter het raam.
“Jan, kom eens kijken; heb je al eens een kat gelanceerd zien worden?”
Pap zorgde ervoor dat ik in toom gehouden werd. Niemand heeft meer uren met hem in het berghok doorgebracht – en later in de garage – dan ik. Garagepoorten, asbakken, lampen van kruiwagenwielen, speelgoedgarage, een draaibank om biljartques te maken, een zelfgewikkelde transformator als lasapparaat. Pap kon alles. En ik zat er boven op.
Ik heb alles van hem geleerd, behalve een ding en daar heb ik nog spijt van. Pap kon lassen als geen ander, maar dat boeide mij in die tijd niet. Ik heb nu een klein lasapparaat, maar ik kan alleen maar twee stukken ijzer aan mekaar braden, niet lassen.
Dat electrische karretje dat hij voor de kleinkinderen bouwde had accu's uit oude mijnlampen en uiteindelijk als aandrijving een ruitewisser motor uit een Mercedes. Die hadden de sterkste assen en braken niet af.
Waarom vertel ik dit alles?
Op www.reinonline.nl vertelt mijn neef Jan Rein zijn herinneringen aan Opa Mohren en zijn link naar mij. Brokje in de keel en een klein traantje.
Zoals Jan Rein al zei, Pap was een speciaal iemand.
Overigens: hij heeft ook uitgeprobeerd of je kunt graveren met een flexibele as verbonden aan een wasmachinemotor.. En ja hoor dat kan ! JR: Jouw naam staat niet op het oefenstukje, Wel die van je zus.
6 comments:
Net zoals de blog van Rein heb ik ook deze met een lach en een traan gelezen. Mooi. Wat was het een bijzondere man en ik herken inderdaad heul veul mijn ome Jan !! Daarom lees ik je verhalen ook altijd zo graag en de filmpjes zijn fantastisch !! Geweldig dat mijn naar daar prijkt !!
Ja en ik wilde het kantklossen wel eens proberen, geen probleem, er werden wel 40 van die houtjes op de draaibank gedraaid mooi met kopje en oog een mooi plankje erbij waar alles op vastgezet kon worden en ik had alles wat ik nodig had om te kantklossen.
Geweldig, ik ga meteen de zolder op, want daar moet nog alles in een doos liggen.
En de medailles die hij had gemaakt, toen we in de Venbeek met alle kleinkinderen de speurtocht hadden. (En Jan Rein toen de arm heeft gebroken.)
En dit stukje huisvlijt is met je meegegaan naar Australie !!! Nan
sjoon sjoon.
Leuk dat jullie over opa schrijven.
En fijn dat je zo'n crusher hebt gemaakt. Kan je die lege bier blikjes container op marktplaats zetten & eindelijk de gewone vuilnisbak gebruiken!!
Ennuh, als je toch niks met dat laspparaatje doet, neem je me die dan mee van de zomer?
Love ya,
Coen.
PS: zie ik daar CEM op die strip staan? Dan denk ik toch dat ie niet zijn eigen initialen, maar mijn voorletters heeft geprobeerd :-))
Ik heb ook spontaan last van tranen !!! Al die jaren in de schuur het grote voorbeeld volgen en wat is het resultaat.... Een bierblikjes....
Proost!
Post a Comment